Imprescindible

Como ben dí (dicía) Virxinia Wolf, a muller precisa dun cuarto propio.

Metáfora ou non, eu preciso dun cuarto propio para escribir, onde todo estea ordenado e limpo. Supoño que iso dá a tranquilidade interior suficiente como para poñerme mans á obra, coller a estilográfica ou o bolígrafo preferido no momento e a libreta (tamén a favorita, sempre de tamaño medio folio e de folla cadriculada sen marxes) e comezar a facer notas, parágrafos, sinopses de capítulos, perfís das/dos protas...

Gosto do meu cuarto propio.
Gosto do meu mundo interior, habitación colorida e acolledora, que me permite amar o silencio e a calma.

Que me permite vivir.

[a imaxe tomeina de aquí]

Primeiro paso -- a historia

Sempre que queres poñerte a escribir, debes ter claro que carallo é o que queres contar. Ou iso se dí. E é difícil organizarse, non pensedes. Alomenos para mín, que teño a cabeza como un fervedoiro, sempre e me supón un traballo estupendo (estupendo=complicado).

Entón, vou alterando a orde dos factores, vou unindo pezas pequenas como se fose un puzzle. Constrúo unha historia de pequenos retallos de cores, fiado de patchwork.

O curioso (non llo digades a ninguén) é que o que quero escribir nace nese intre en que fico entre esperta e durmida cando me deito na cama.

Por iso será que gosto tanto de durmir.

Desculpen as molestias... comezan as obras

Polas ventaniñas que lles deixamos abertas poderán ir contemplando o nacemento dun borrador de novela. Dunha historia sen máis.

Un pouco de voyeurismo literario para os seus ollos.